ရွဴး တိုးတိုး

အပၸသဒၵါ ေဘာေႏၱာ ေဟာႏၱဳ

လူ အေတာ္မ်ားမ်ားက ရွဴးတိုးတိုး ဆိုမွ စကားက ေျပာခ်င္စိတ္ေတြ တဖြားဖြား ေပၚတတ္တယ္။
မလုပ္ရဘူး ဆိုတဲ့ အလုပ္ကို ပိုလုပ္ခ်င္တတ္တယ္။ ဒါကို သဘာ၀ တစ္ခု လို ့ လက္ခံ ထားၾက ေရာ့ ေလ သလား။ ကာတြန္း ပံုတစ္ပံု မွတ္မွတ္ရရ သတိထားမိတယ္။ အမႈိက္မပစ္ရ ဆိုင္းဘုတ္ေအာက္ မွာ အမႈိက္ပံု ေရးဆြဲထားတယ္။ ကဲ ...ၾကည့္ေတာ့။ လုပ္ပံုမ်ား။

အေရးၾကီးတာ တိုးတိုး ေျပာတတ္ ဆိုတတ္ဖို ့က လိုပါတယ္။ အေရးၾကီးတယ္။ က်ယ္က်ယ္ ေလာင္ေလာင္ ေျပာတတ္ ဆိုတတ္သူကို ရြာမွာ ေျပာရိုးဆိုရိုး က ငါးစိမ္းသည္မ ၾကေနတာပဲတဲ့။
လူအမ်ားရဲ ့ အျပစ္တင္သံ ေတြေပါ့။
ဒီစကားကလည္း ဘုရားရွင္က ဆူဆူညံညံ လုပ္တဲ့ သူေတြကို တိတ္တိတ္ဆိတ္ဆိတ္ေနဖို ့။ ငါးေရာင္းသူတို ့ လုယက္ ေရာင္းသလုိပဲ အာနႏၵာ သြားေျပာေခ် လို ့ ဆိုတဲ့ စကားနဲ ့ကိုက္ညီ ေနတယ္။ ဘုရားရွင္ရဲ ့ တိတ္တိတ္ဆိတ္ဆိတ္ ေနတဲ့ အျပဳအမူကို အျခား ဂုိဏ္းဂဏ ဆရာၾကီး ေတြကလည္း လက္ခံတယ္။ နားလည္ေပးတယ္။

သုတၱန္ထဲက သီလကၡႏၶ၀ဂ္ ေပါဌပါဒသုတ္မွာ ဘုရားရွင္ ခပ္လွမ္းလွမ္းက ၾကြေရာက္လာတာ ျမင္လို ့ ေပါဌပါဒ ပရိဗုိဇ္က - ရႈဴး တိုးတိုး ကိုယ့္လူတို ့၊ အသံေတြ မက်ယ္ၾကနဲ ့။ ရဟန္းေဂါတမ လာ ေန တယ္။ ရဟန္း ေဂါတမ တိုးတိုး တိတ္တိတ္ ေနတာသေဘာက်တာ၊ တိုးတိုးတိတ္တိတ္ ေနတာကို အထူးတလည္ ခ်ီးမြမ္းေျပာဆိုတာ။ တိတ္ဆိတ္တဲ့ ပရိသတ္ကိုပဲ တတ္သိနားလည္စြာ သြားေရာက္ သင့္တယ္ လို ့ မွတ္ယူထားတာ။ ဆရာၾကီး ျဖစ္သူက တပည့္ေတြကို အဲသလိုမ်ိဳး ဆံုးမပါတယ္။ သုတ္ပါေထယ်၊ ဥဒုမၺရ သုတ္မွာလည္း ဒီအတိုင္းပါဘဲ။

သူတို ့က ဘုရားရွင္ကိုသာ အဲလို သေဘာေပါက္ နားလည္ ထားတာ မဟုတ္ေသး။ ဘုရားရွင္ ရဲ ့ သားတပည့္ေတြ ကိုလည္း အဲသလိုမ်ိဳးပဲ သေဘာေပါက္ထား ၾကတယ္။ မဇၥ်ိမနိကာယ္ သႏၵသုတ္မွာ ဆရာၾကီး သႏၵက ပရဗိုဇ္က သူ ့ရဲ ့ တပည့္ေတြကို ရဟန္း အာနႏၵာ လာေနတယ္။ ျမတ္စြာဘုရားရွင္ ေကာသမၺီမွာ ေနသေလာက္ သူလည္း ေကာသမၺီေနမည့္ ရဟန္း တစ္ပါးပဲ။ တိုးတုိးသက္သာ ေျပာ ၾက ဆိုၾက၊ တိုးတိုးသက္သာ ေျပာတာဆိုတာ သေဘာက်တဲ့ ရဟန္းေတြ စသျဖင့္ ေျပာဆုိ ဆံုးမထား တယ္။ သာ၀က ေတြအေပၚမွာလည္း ေလးစားမႈ အထင္ၾကီးမႈ ရွိၾကတာကို ေတြ ့ရတယ္။

အသံ ေၾကာင့္ ဖားေသ တဲ့။ ျမတ္စြာဘုရား တရားေတာ္ အလိုရ အသံ ေၾကာင့္ ပထမစ်ာန္ေသ ေၾကာင္း ျပထားပါတယ္။ ပဌမႆ စ်ာနႆ သေဒၵါ ကေဏၬာ။ ကဏၬက သုတ္၊ ဒသကနိပါတ၊ အဂၤုတၱရနိကာယ။ ပါဠိ အလိုအရကေတာ့ အသံသည္ ပဌမစ်ာန္ရဲ ့ ဆူးခလုတ္ဘဲ တဲ့။ ေလ်ာ္ေအာင္ နားလည္ ၾကည့္တာက ေတာ့ အသံညံရင္ စ်ာန္မရဘူး ေပါ့၊ စ်ာန္ေသ တာပဲ။

သုတၱနိပါတ၊ ေသလသုတ္မွာ ၾကည့္ျပန္ေတာ့လည္း ေသလ ပုဏၰားက သူရဲ ့လုလင္ငယ္ သံုးရာနဲ ့ အတူ ဘုရားရွင္ထံ သြားတဲ့ အခိုက္မွာ မသြားခင္ ထရိန္နင္ ေပးထားတယ္။ သြားတဲ့ လာတဲ့ အခါ ေျခနင္း မၾကမ္းဖို ့။ ေနာက္က အသံဗလံ မထြက္ေအာင္ လိုက္လာခဲ့ၾကတဲ့။

( ျမန္မာ မွာလည္း ရွိပါတယ္၊ ေျခနင္း မၾကမ္းနဲ ့၊ ေျခနင္းၾကမ္းရင္ ၾကမ္းေပါက္ က်ြံက်မယ္။ အဲ...အဲ.. ဆင္းရဲတတ္တယ္ ဆိုတာပါေလ။ )

ဆက္ျပီး တပည့္ေတြကို ေျပာတာက ဘုရားရွင္ ေျခလွမ္း ခ်တိုင္းဟာ ျခေသၤ့ တစ္ေကာင္တည္း လွည့္လည္သလိုတဲ့၊ ေျခလွမ္းတိုင္း သုသံ၀ုတ-ေစာင့္စည္းမႈရွိတယ္။ ေျခသံလံုတယ္ ေျခသံ မၾကား ရဘူး လို ့ ဆိုလိုဟန္ ခ်ီးမြမ္းတာ ရွိမွာေပါ့ေလ။ အပါဒါန ပါဠိ ဗုဒၶ၀ဂ္မွာေတာ့ ဂါထာနဲ ့ ျပထားတယ္။

ေနရာတကာ ဘုရားရွင္ တိတ္ဆိတ္တာကို လိုးလာေတာ္မူတာပါ။ ေက်ာင္းတိုက္ေတြကို ေတာင္ အသံဆိတ္တဲ့ ေနရာ ေရြးတာကို အခ်က္လက္ တစ္ခု အေနနဲ ့ ထည့္ထားတယ္။ ၀ိနယ ၊မဟာ ၀ဂၢ ပါဠိ၊ ဗိမၺိသာရကထာမွာ ေ၀ဠဳ၀န္ ဥယ်ာဥ္ ဂါဒင္းကို မင္းၾတားၾကီး ကိုယ္ေတာ္တိုင္ အသံတိတ္ ဆိတ္တဲ့ အေၾကာင္းတစ္ရပ္မွာပါ၀င္လို ့ ဘုရားအမွဴးရွိတဲ့ သံဃာေတာ္ကို ေရစက္သြန္းခ်ျပီး ေ၀ဠဳ၀န္ ေက်ာင္းေတာ္ အျဖစ္ လွဴလိုက္ပါသေကာ။

ျမတ္ေရာင္နီ
(၂၀၊၀၃၊၂၀၁၀)