ေ၀ဒက်မ္းမ်ား၌ အေျခခံခဲ့ေသာ ဟိႏၵဴ=ျဗဟၼဏ ဘာသာသည္ ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ ေခတ္အဆက္ဆက္ကို ျဖတ္သန္းလာခဲ့ရသျဖင့္ ယခုေခတ္ ဟိႏၵဴတို႕ ယံုၾကည္ကိုးကြယ္ေသာ ဟိႏၵဴဘာသာသည္ ေ၀ဒေခတ္ ဘာသာတရားႏွင့္ အေတာ္ႀကီး ျခားနားေနၿပီ ျဖစ္၏။
ေ၀ဒေခတ္၌ ဣျႏၵ၊ အဂၢနိ၊ ၀႐ုဏ စေသာ နတ္တို႕အား ယဇ္ပူေဇာ္ျခင္း၊ ဂါထာရြတ္ျခင္းကို အေလးေပးထားေသာ္လည္း ဥပနိသွ်ဒ္ စေသာ ေနာက္ေပၚ ဘာသာေရးက်မ္းမ်ားက ယဇ္ပူေဇာ္ျခင္း၊ ဂါထာရြတ္ျခင္းသည္ အေရးမႀကီး။ ျဗဟၼာ=အတၲကို ျမင္ေအာင္ ၾကည့္ႏိုင္ဖို႕သာ အေရးႀကီးေၾကာင္း၊ ယဇ္ပူေဇာ္ျခင္း၊ ဂါထာရြတ္ျခင္း၊ ယဇ္သီခ်င္း ဆိုျခင္းျဖင့္ မြန္ျမတ္လွေသာ အတၲကို မေတြ႕ႏိုင္ မျမင္ႏိုင္ေၾကာင္း ေဖာ္ျပၾက၏။
ဘဂ၀ဒ္ဂီတ
မဟာဘာရတ၏ အစိတ္အပိုင္း ျဖစ္ေသာ ဘဂ၀ဒ္ဂီတက်မ္း၌လည္း အတၲ၏ သေဘာ သဘာ၀ကို ပို၍ေပၚလြင္ေအာင္ နည္းအမ်ိဳးမ်ိဳးျဖင့္ ရွင္းလင္းဖြင့္ဆိုထား၏။ အမႊန္းတင္ထား၏။ ထိုေၾကာင့္ ဘဂ၀ဒ္ဂီတကဗ်ာက်မ္းသည္ ယခုေခတ္ ဟိႏၵဴဘာသာ၀င္တို႕ အ႐ိုေသဆံုး အျမတ္ႏိုးဆံုး ဦးထိပ္ထက္ ပန္ဆင္ထားေသာ က်မ္းျဖစ္၏။
တစ္ဆူတည္းမွ ကိုယ္ပြါးသံုးဆူ
ေ၀ဒက်မ္းမ်ား၌ ဗိႆႏိုး၊ သိ၀၊ ျဗဟၼာ တို႕သည္ အလြန္ႀကီး အေရးမပါၾက။ တလံုးတစည္းထဲလည္း မဟုတ္ၾကေပ။ ခရစ္ေပၚၿပီးေနာက္ ႏွစ္ေပါင္း ( ၄၀၀ )ခန္႕၌ ေပၚထြန္းလာေသာ ဂုတၲမင္းဆက္မွစ၍ ဗိႆႏိုး၊ သိ၀၊ ျဗဟၼာ တို႕ကို တလံုးတစည္းတည္း ေပါင္းစည္း ကိုးကြယ္လာ႐ံုမွ်မက တဆူတည္း
ေသာ တန္ခိုးရွင္ ဘုရားႀကီး၏ ကိုယ္ပြါးသံုးဆူ ဟုပင္ ယံုၾကည္လာၾက၏။
လက္ဦးတြင္ ဖန္ဆင္းရွင္ ျဗဟၼာကို ပို၍ အေလးအျမတ္ထားရာမွ ေခတ္အဆက္ဆက္ ျဖတ္သန္းလာရာက တျဖည္းျဖည္း ျဗဟၼာ၏ အခန္းက႑ ေမွးမွိန္လာကာ ဗိႆႏိုးကို အျမတ္ဆံုး ကိုးကြယ္လာၾက၏။ ရာမာယနက်မ္း ေပၚလာၿပီး ေနာက္၌မူ ဗိႆႏိုးသည္ လူ႕ေလာက အတြင္းသို႕ ဘုရား၀င္စား အျဖစ္ အသြင္အမ်ိဳးမ်ိဳးျဖင့္ ၀င္ကာ ေလာကအက်ိဳးကို ေဆာင္လာသည္အထိ ယံုၾကည္ၾက၏။
ဘုရားလူ၀င္စား အ၀တာရမ်ား
ဗိႆႏိုး နတ္ဘုရား ၀င္စားေသာ ဘုရားလူ၀င္စား=အ၀တာရ ၉ ဦးရွိ၏။ တစ္ဦးမွာ ရာမ ျဖစ္၏။ ေဂါတမဗုဒၶ ကိုလည္း န၀မ အ၀တာရ ဟု ဟိႏၵဴတို႕က ယူဆၾက၏။ ရံဖန္ရံခါ ဗိႆႏိုး ဘုရားသည္ ငါးအျဖစ္၊ ၀က္အျဖစ္၊ လိပ္အျဖစ္၊ မႏုသီဟ=လူျခေသၤ့ အျဖစ္ျဖင့္ ၀င္စားကာ ေလာကကို ကယ္တင္၏။
အထက္က ပုံလို ၿဖစ္သလိုလဲ ႀကြေတာ္မူတယ္
မဟာဘာရတက်မ္းတြင္ ကရစ္ရွနား အျဖစ္ ၀င္စားၿပီးလွ်င္ အဇၨဳနႏွင့္ယုဓိဌိလ တို႕၏ စစ္ပြဲ၌ ေသြးရင္းသားရင္းခ်င္း သတ္ျဖတ္ရမည္ ျဖစ္၍ စစ္မတိုက္ခ်င္ေသာ အဇၨဳနကို ဗိႆႏိုး၀င္စားေသာ ကရစ္ရွနား ဘုရားက စစ္ရထားေမာင္းေပးရင္း အတၲအေျခခံကာ စစ္တရားေဟာခဲ့၏။ ထိုတရား ေဒသနာေတာ္သည္ပင္ ဘဂ၀ဒ္ဂီတ ပိဋကတ္ေတာ္ အျဖစ္ျဖင့္ ဟိႏၵဴဘာသာ၀င္တို႕၏ ဦးထိပ္ထက္သို႕ ေရာက္လာျခင္းျဖစ္၏။
မေျပာင္းလဲေသးေသာ ဇာတ္နိမ္႔ ဇာတ္ၿမင္႔ အယူမ်ား
အေစာဆုံး ေ၀ဒေခတ္မွ အေျခခံခဲ့ေသာ ဘာသာေရး အယူအဆ အမ်ားအျပား ေျပာင္းလဲခဲ့ေသာ္လည္း ထိုေခတ္မွစ၍ ယေန႕ထိ မေျပာင္းလဲေသးေသာ အယူအဆ တစ္ခုကား ရွိပါေသးသည္။ ယင္းမွာ ဇာတ္၀ါဒပင္ျဖစ္၏။ ဤ အမ်ိဳးဇာတ္ အနိမ့္အျမင့္ ခြဲျခားသည့္ ၀ါဒသည္ ျဗဟၼဏ=ဟိႏၵဴဘာသာမွတပါး တျခားမည္သည့္ ဘာသာတရားမွာမွ် မရွိေပ။ ဤဇာတ္ ခြဲျခားေရး၀ါဒမွာ ဟိႏၵဴဘာသာ၏ ထူျခားေသာ လကၡဏာတစ္ရပ္ ျဖစ္ေပသည္။
ေ၀ဒက်မ္းမ်ား၌ လူကို ျဗဟၼဏ၊ ခတၲိယ၊ ေ၀ႆ၊ သုဒၵ ဟု အမ်ိဳးဇာတ္ ေလးပါး ခြဲျခားထား၏။ ျဗဟၼဏ=ပုဏၰားမ်ိဳးသည္ ျဗဟၼာ၏ ခံတြင္းမွ ဖြား၍ အျမတ္ဆံုး ျဖစ္သည္ဟုဆို၏။ ခတိၲယ=မင္းမ်ိဳးသည္ လက္ေမာင္းမွ ဖြား၏။ ေ၀ႆ=ကုန္သည္ လယ္လုပ္မ်ိဳးသည္ ေပါင္မွ ဖြား၏။ သုဒၵ=အမႈိက္သိမ္းသမား ဖိနပ္ခ်ဳပ္သမား စေသာ လူဆင္းရဲမ်ိဳးသည္ ျဗဟၼာ၏ ေျခဖ၀ါးမွ ဖြားေသာေၾကာင့္ အနိမ့္ဆံုး အယုတ္ဆံုး ဇာတ္ ျဖစ္သည္ဟု ဆို၏။
ဇာတ္ျမင့္သူက နိမ့္သူကို ႏွိမ္၏။ အထင္ေသး၏။ လူမႈဆက္ဆံေရး ဘာတစ္ခုမွ မလုပ္။ ဇာတ္နိမ့္သူကို ျမင္ေတြ႕ေနရတာသည္ပင္ အမဂၤလာႀကီး ျဖစ္ေန၏။ သူေတာင္းစား မာတဂၤကို ျမင္ရ၍ ဒိဌမဂၤလိကာ အမဂၤလာ ျဖစ္သြားသျဖင့္ ေခါင္းေလွ်ာ္ပစ္၊ ေရခ်ိဳးပစ္ကာ မဂၤလာသစ္ တင္လိုက္ရ၏။ ယခုေခတ္တြင္မူ ဇာတ္ ၄ မ်ိဳး မကေတာ့ဘဲ အမ်ိဳးဇာတ္ေပါင္း ၂၀၀၀ခန္႕ ရွိေနၿပီဟု သိရသည္။ Outcasts, Untouchables ေခည့္ မထိေကာင္းေသာ ဇာတ္မဲ့မ်ားလည္း ရွိေသးသည္။
ဤဇာတ္မဲ့တို႕ကို ဇာတ္ရွိ ဇာတ္ျမင့္တို႕က မေတာ္တဆ ထိမိလွ်င္ ထိမိသူမွာ သန - သြားသည္ ေအာက္သြားသည္ ဟု ယံုၾကည္ၾကသည္။အရင္က အိႏိၵယမွာ သီတင္းသုံးၿပီး ပညာသင္ေနေသာ ရဟန္းေတာ္တို႔ကို အက်ၤ ီေတြ ဘာေႀကာင္႔ ၀တ္ႀကသလဲ ဆိုတာ နားမလည္ေပ၊
အခုမွ သိရသည္ကား ဟိႏၵဴ၀ါဒ ထြန္းကားေသာ နယ္ေၿမတြင္ ပခုံးတစ္ဖက္ေဖာ္ ထားၿပီး သကၤန္းနွင္႔ လမ္းေလ်ာက္သြားပါက ဘုန္းႀကီးရဟန္း မၿမင္ဖူးေသာ ကုလားတို႔သည္ ကုလားမ ဆာရီ အ၀တ္နွင္႔ တူသည္ ဟု သေဘာထားတတ္ႀကသည္ ။ ဘာသာေရး အသိ နည္းပါးေသာ ေတာ္ေတာ္ အစြန္ဖ်ားက်ေသာ ၿမိဳ႕ရြာတို႔တြင္ ဘုန္းႀကီးေတြကို ဇာတ္နိမ္႔ေတြ ဟု ခံယူကာ ေခါင္းပုတ္ ဖင္ပုတ္ပင္ လုပ္တတ္ႀကေသးတယ္ ဟု တဆင္႔စကား ႀကားမိဖူး၏၊
ေအာ္ သူတို႔ ေ၀ဒ က်မ္းဂန္မ်ားမွာလဲ ပုဏၰားေတြက လြဲရင္ က်န္တာ အားလုံး ဇာတ္နိမ္႔မ်ိဳး လို႔ ဆိုထားသကိုး၊ သူငယ္ခ်င္းဘုန္းႀကီး တပါးက ေၿပာခဲ႔တာ သတိရမိေသးသည္။ အိႏိၵယ မွာ ေနဖူးၿပီးရင္ေတာ႔ ကမၻာမွာ ဘယ္ေနရာမွာ မဆို ေနနိုင္ၿပီ လို႔ ကိုယ္႔ကိုယ္ကို ယုံႀကည္တယ္ တဲ႔။ ဒဠွံ ပဂၢယွ ၀ီရိယံ -- ၀ီရိယ ကို ခါတိုင္းထက္ ၂ ဆေလာက္ တင္ထားကာမွ ေတာ္ကာက်ေပလိမ္႔မည္ ၊ ၿမန္မာၿပည္တုံးက ကိုယ္နဲ႔ မဆုိင္ဘူး ဆိုၿပီး အမွဳ႕မဲ႔ အမွတ္မဲ႔ ေနခဲ႔ဖူးတယ္၊ အခုမွပဲ - ေအာ္ ခက္ပါေတာ႔လား ဟိႏၵဴေတြရယ္ လို႔သာ ၿငီးတြားမိေလေတာ႔သတည္း။ ။
No comments:
Post a Comment