အဲဒီ ၀ိဇၨာဓိုရ္ဟာ ရေသ႔ ရဟန္းမ်ားလို သစ္ေခါက္ဆိုး သကၤန္းအေရာင္ ၀တ္ထားလို႔ မင္းႀကီးက ရေသ႔ ရဟန္းထင္ၿပီး ငါ႔နိုင္ငံအတြင္းမွာ ရေသ႔ ရဟန္းမေနရဘူး လို႔ ႏွင္ထုတ္မိန္႔ ထုတ္ၿပန္လို႔ ကာသိတိုင္း တတိုင္းလုံး ရဟန္းသံဃာေတာ္ ၇ေသ႔ ၇ဟန္းေတြ အားလုံး ဆိတ္သုံးသြားတဲ႔ အထိေအာင္ ၿဖစ္သတဲ႔။
ဒါေႀကာင္႔ အခုေခတ္မွာလဲ ၇ေသ႔ေယာင္ေယာင္ ရဟန္းေယာင္ေယာင္ ကိုယ္႔ဘာသာ ဆံပင္ရိတ္၊ သကၤန္းပတ္ၿပီး မေလ်ာ္တဲ႔ အလုပ္ေတြ လုပ္ေနတာကို ၿမန္မာနိင္ငံမွာ ေနရာတိုင္း ေတာေရာ ၿမိဳ႕ေရာ ေတြ႔ေနရပါတယ္။ စိတ္မေကာင္းစရာပါပဲ။ ဒါေႀကာင္႔ ငါးခုံးမတစ္ေကာင္ေႀကာင္႔ တစ္ေလွလုံး ( တစ္သာသနာလုံး ) နာမည္ပ်က္ တဲ႔ အၿဖစ္မ်ိဳး ေရာက္တတ္ႀကတာကို အားလုံး သတိရွိရွိ ကာကြယ္ႀကေစ ခ်င္ပါတယ္။
ဒီအေႀကာင္းကို သာသနာႀကည္ညိဳတဲ႔ သိႀကားမင္းက သိလို႔ အရွင္ပေစၥကဗုဒၶါတပါးကုိ ပင္႔သြားၿပီး ရွင္ဘုရင္ကုိ တရားေဟာေစတယ္၊ ေနာက္ပိုင္းမွာေတာ႔ အၿမင္မွန္ရသြားၿပီး ရေသ႔ရဟန္းမ်ား ပုံမွန္ ၀င္ထြက္သြားလာနုိင္ႀကသတဲ႔၊ ဒါေႀကာင္႔ မႏၱာန္၀ိဇၹာဆိုတာ က်မ္းဂန္မ်ားမွာ အထင္အရွားရွိေနပါတယ္။
ေနာက္တမ်ိဳးအေနနဲ႔ သန္လ်က္၀ိဇၨာ ဆိုတာကိုေတာ႔ ဇင္းမယ္ပဏၰာသ က လာတဲ႔ သမုဒၵေဃာသ ဇာတ္ေတာ္မွာ ေတြ႔နိုင္ပါတယ္။
သံ၀ိဇၹာကေတာ႔ သံလံုးအတြင္း သိဒၶိသြင္းတာမ်ိဳးပါ။ သန္လ်က္၀ိဇၨာ ဆိုတာကလဲ သံလုံးအတြင္း သိဒၶိသြင္းတာပဲမို႔ သေဘာခ်င္းတူညီပါတယ္၊ ဒါေႀကာင္႔ တူရာ တူရာ ေပါင္းလိုက္လ်င္ေတာ႔ ၀ိဇၨာ ၅ မ်ိဳး ရွိတယ္လို႔ မွတ္သားနို္င္ပါတယ္၊
ေနာက္တမ်ိဳးက ပုဂံေခတ္မွာ က်န္စစ္သားမင္းႀကီးလက္ထက္ သမီးေတာ္ ေရႊအိမ္စည္မင္းသမီးနဲ႔ ရည္ငံခဲ႔ဖူးတဲ႔ ၿပဒါးရွင္လုံးကို ငုံၿပီး ေကာင္းကင္ပ်ံနို္င္တဲ႔ ပဋိကၡရား ဆိုတာကလဲ ၿပဒါး၀ိဇၨာ အတြင္းပါ၀င္တာမို႔ ၅ မ်ိဳးပါပဲ။
ေလာကီ၀ိဇၹာ ဆိုတာ ရွိသလို ေလာကုတၱရာ၀ိဇၨာ ဆိုတာလဲ ရွိပါေသးတယ္၊ ေက်းဇူးရွင္ လယ္တီဆရာေတာ္ဘုရားႀကီးရဲ႕ ၀ိဇၹာမဂၢဒီပနီက်မ္းမွာ ေလာကီ ေလာကုတၱရာ အားလုံးေပါင္း ၅ မ်ိဳးရွိေႀကာင္း ေတြ႔ရပါတယ္။
အဲဒါေတြကေတာ႔ --
၁။ ေ၀ဒ၀ိဇၨာ = ေဗဒင္ ေလးမ်ိဳးတတ္ကြ်မ္းသူ၊
၂ ။ မႏၱ၀ိဇၨာ = လကၡဏာက်မ္း နိမိတ္က်မ္း၊ ဂါထာ မႏၱရား ေဆးအမ်ိဳးမ်ိဳး တတ္ကြ်မ္းသူ၊
၃ ။ ဂႏၶာရီ ၀ိဇၨာ = သိဒၶိအမ်ိဳးမ်ိဳးေပါက္တဲ႔ ၿပဒါး၀ိဇၨာ၊ သံ၀ိဇၹာ၊ ေဆး၀ိဇၨာ၊ အင္း၀ိဇၨာ၊ မႏၱာန္၀ိဇၨာအမ်ိဳးမ်ိဳး၊
၄။ ေလာကိယ၀ိဇၹာ = ေလာကီစ်ာန္ရ ပုဂၢိဳလ္၊
၅။ အရိယ၀ိဇၨာ = အရိယာပုဂၢိဳလ္ ၈ ေယာက္၊ တို႔ၿဖစ္ပါတယ္။
၁၊ ၂ ၊ ၃၊ အမ်ိးစားေတြကေတာ႔ ေလာကီ၀ိဇၹာမ်ိဴးၿဖစ္ၿပီး စူဠဂႏၶာရီ ၀ိဇၹာ လို႔ ေခၚပါတယ္။ ၄ နွင္႔ ၅ ကေတာ႔ သမထ နဲ႔ ၿဖစ္လာတဲ႔ ၀ိဇၨာမ်ိဳးမို႔ မဟာဂႏၶာရီ ၀ိဇၨာလို႔ ေခၚပါသတဲ႔။
ဂႏၶာရီ ၀ိဇၹာ ဆိုတာကိုေတာ႔ စကားစပ္မိလို႔ ေၿပာ၇ပါအုံးမယ္၊ အိႏၵိယၿပည္ႀကီးရဲ႕ အေရွ႔ေၿမာက္အရပ္ ဟိမ၀ႏၱာေတာင္တန္း ရဲ႕ အေနာက္ဘက္မွာ ဂႏၶာရ တုိင္းဆိုတာ ရွိပါတယ္၊ မင္းသားအမ်ားအၿပား အ႒ာရသ အတတ္ ၁၈ ရပ္ကို သြားေ၇ာက္သင္ႀကားရာ တကၠသိုလ္ၿပည္ႀကီး ရွိပါသတဲ႔။ အဲဒီ ဂႏၶာရ တိုင္းသားမ်ား လိုက္စား ေပါက္ေၿမာက္ခဲ႔တဲ႔ အတတ္မို႔ အဲဒီအတတ္ကို ဂႏၶာရီအတတ္ လို႔ မွတ္သားရပါတယ္။
ဒါေႀကာင္႔ ပထမေမးခြန္းအေနနဲ႔ ထြက္ရပ္ေပါက္ပုဂၢိဳလ္ နဲ႔ ၀ိဇၨာဓိုရ္ ( ၀ိဇၨာ ) ဆိုတာ အတူတူပဲလို႔ မွတ္သားနို္င္ပါတယ္၊
အဲဒီသူေတြဟာ လူေတြရဲ႕ ပူေဇာ္မွဳ႕ကို ခံထုိက္ မခံထိုက္ဆိုတာကို စာေပနဲ႔ နည္းနည္း စိစစ္ႀကည္႔ႀကရေအာင္။ စာေပမွာ ပူေဇာ္ ခံယူထိုက္တဲ႔ ဂုဏ္ကို အနုဳတၱရံ ပုညေခတၱံ ေလာကႆ လို႔ လာရွိပါတယ္၊
အဓိပၸါယ္က ပူေဇာ္ခံယူထိုက္သူ ဟာ ေကာင္းမွဳ႕တည္းဟူေသာ မ်ိဳးေစ႔က်ဲခ်ရာ လယ္ယာေၿမေကာင္းသဖြယ္ ၿဖစ္၇မယ္ တဲ႔။ နားလည္ေအာင္ ရွင္းရရင္ ဒါန၀တၳဳက မ်ိဳးေစ႔ နဲ႔ တူတယ္၊ အလွဴခံက လယ္ေၿမနဲ႔ တူပါတယ္၊ မ်ိဳးေစ႔ ေကာင္းေသာ္လည္း လယ္ေၿမေကာင္းပါမွ ကိုယ္စိုက္လိုက္တဲ႔ အသီးအနံၿဖစ္ထြန္းပါမယ္၊
ေနာက္ဆုံး မ်ိဳးေစ႔ ဆိုတဲ႔ ဒါနက ေသးေသးမႊားမႊား ညံ႔ေနသည္႔တုိင္ေအာင္ သီလ သမာဓိ ပညာ နဲ႔ ၿပည္စုံတဲ႔ အလွဴခံဆိုတဲ႔ လယ္ေၿမက ေကာင္းေနလ်င္ ၿဖစ္ထြန္း အက်ိဳးေပးနိုင္ေသးတယ္၊ လယ္ေၿမ ေကာင္း မေကာင္း ေၿမႀသဇာ အေပၚမွာ မူတည္သလို အလွဴခံထိုက္ မထိုက္ ဆိုတာကလဲ သူ႔ရဲ႕ သီလ အေပၚမွာ အဓိက မူတည္ေနပါတယ္၊
ဒါေႀကာင္႔ သီလ အက်င္ ႔ မၿပည္႕စုံလ်င္ အတတ္ပညာ တတ္ေနေသာ္လညး္ အပူေဇာ္ခံ အကိုုးကြယ္ခံ မၿဖစ္ထိုက္ဘူး၊
ဆက္ပါအုံးမည္- -
No comments:
Post a Comment