ဒီလိုလုပ္ရင္ ေကာင္းမလား နွင္႔ မိမိအၿမင္

ဒီလို လုပ္ရင္ ေကာင္းမလား ဆိုတ႔ဲ ေခါင္းစဥ္နဲ႔ ကို၀ိမုတၱိသုခရဲ႕ ေဆာင္းပါးကုိ ဖတ္ၿပီး ထင္ၿမင္သလို လြတ္လပ္စြာ မွတ္ခ်က္ ေရးသားေပးပါအုံး လို႔ ေတာင္းဆိုလာတာေႀကာင္႔ စာေရးသူကလဲ ကိုယ္တိုင္ ၿမင္သလို ေရးလိုက္မိတယ္၊ အတိုခ်ဳန္းေၿပာရရင္ မွန္တာေတြ ေရးထားၿပီး အေကာင္းဘက္ကို ဦးတည္ေနတာရယ္ သူ႔ေစတနာေတြကို အထင္းသားၿမင္ေနရတာေတြေႀကာင္႔ နံေဘးကို ပိႆေလးနဲ႔ အပစ္ခံလိုက္ရသလို ထင္မွတ္ကာ လန္႔ၿဖတ္ၿပီး နာေတာ႔ နာတယ္၊ ၀မ္းလဲ သာတယ္ လို႔ ေၿပာရမလို

ၿဖစ္ေနၿပီ။ဒီေနရာမွာ စာေရးသူ ေဆြးေႏြးလိုတာ အခ်က္ ၃ ခ်က္ရွိပါတယ္။

၁။ ၿမန္မာနိုင္ငံအတြင္းမွ သံဃာ အေရအတြက္ နဲ႔ အရည္အခ်င္း၊
၂။ ဒုလႅဘရဟန္းႀကီး က႑၊
၃။ သီဟိုဠ္ ရဟန္းမ်ား ေလာကအတြက္ အေရးပါပုံ၊

နံပါတ္တစ္ အေနနဲ႔ သံဃာေတြ ေပါမ်ားလာတာေႀကာင္႔ မ်ားလြန္းေတာ႔ ဟုန္ သြားပါတယ္၊ အလုပ္မလုပ္ပဲ ေနသူေတြလဲ ဒု နဲ႔ ေဒး လို႔ ေၿပာရမွာပါ၊ ခက္တာက စာေရးသူ ကိုယ္တိုင္ စာသင္တိုက္ေတြမွာ စာခ်ဘုန္းႀကီး လုပ္ခဲ႔စဥ္က ေအာင္ခ်က္ေကာင္းဖို႔ကို သံဃာမ်ားမ်ား ေမြးၿပီး လက္ခံခဲ႔တယ္၊ အဲဒီထဲကမွ မီးခဲေလးေတြ ေပၚထြက္လာေအာင္ ေမြးၿမဴရၿပန္တယ္၊ သံဃာထုကေရာ၊ ဒကာဒကာမ ပရိသတ္ကေရာ ႀကည္႔ရင္ ဒီေက်ာင္းက စာေမးပြဲ ေအာင္ခ်က္ေကာင္းတယ္၊ ဒီေလာက္ပဲ သိတာကိုး၊ ဘယ္ေလာက္ ေၿဖတယ္ ဆိုတာ သူတို႔ လိုက္စုံစမ္းမေနေတာ႔ဘူး၊ ဒါကလဲ သာသနာမွာ ေအာင္ၿမင္ေက်ာ္ႀကားတဲ႔ ဆရာေတာ္ႀကီးတပါးရဲ႕ စကားကို အတုယူရတဲ႔ ၿဖစ္စဥ္ေလးေပါ႔။

ဆိုလိုတာကေတာ႔ အရည္အခ်င္း ဆိုတာက အေရအတြက္ ထဲကေန ထုတ္ေဖာ္ရတာမ်ိဳးပါ၊ ဒါေႀကာင္႔ ပရိယတ္ ပဋိပတ္ တခုမွ မလုပ္ပဲ ေနတဲ႔ ေ၀ေလေလ သံဃာေတြကို ဖယ္ရွားပစ္နိုင္ရင္ အေရအတြက္ေတာ္ေတာ္ နည္းသြားၿပီး သာသနာအတြက္ အက်ိဳးမ်ားလိမ္႔မယ္ လို႔ ယုံႀကည္ပါတယ္။

၂။ ဒုလႅဘရဟန္းႀကီး က႑၊

ဒုလႅဘ ရဟန္းႀကီးေတြ အေနနဲ႔ သူတို႔ေၿပာေလ႔ရွိတာက အသက္ႀကီးမွ ၀တ္လာတာ ဆိုေတာ႔ ပရိယတ္ မသင္နိုင္ေတာ႔ဘူး၊ တဲ႔၊ ဒါဆို သူတို႔ရဲ႕ အၿမဲေနရာက ရိပ္သာ မွာပဲ ေနသင္႔ၿပီး ပဋိပတ္ ကိုပဲ ေဇာက္ခ် လုပ္သင္႔ပါတယ္၊ ဒါမွ မဟုတ္ လူ႔ဘ၀က အရည္အခ်င္း ေတြကို ထုတ္ေဖာ္အသုံးခ် လိုရင္ သာသနာ စိတ္ဓာတ္ အစစ္အမွန္ နဲ႔ ပရဟိတ အက်ိဳးၿပဳ လုပ္ငန္းေတြကို လုပ္သင္႔ပါတယ္။

လူ႕ဘ၀မွာ ေက်ာက္ေထာက္ေနာက္ခံ သားသမီး မရွိလို႔၊ မွီခိုစရာမရွိလို႔၊ စား၀တ္ေနေရး အဆင္မေၿပလို႔၊ သာသနာ႔ေဘာင္ ၀င္လာသူေတြက စာေရးသူ သိသေလာက္ ဒုလႅဘေတြ မွာ ၄ ပုံပုံ ၃ ပုံနီးပါး ရွိၿပီး တကယ္ သာသနာကို ၿမတ္နိုးတန္ဖိုးထားၿပီး အစစ္အမွန္ က်င္႔ေနသူက အနည္းစုပဲ ေတြ႔ရပါတယ္။

တကယ္ သာသနာခ်စ္စိတ္ ရွိလို႔ ၀တ္လာသူကေတာ႔ ခြ်င္းခ်က္ ဆိုပါေတာ႔၊ သကၤန္း၀တ္ၿပီးရင္ အခ်ိန္တန္ သပိတ္ပိုက္ၿပီး ဆြမ္းခံလိုက္ရင္ တေန႔အတြက္ စားစရာပူစရာမလိုေတာ႔ဘူးေပါ႔။ က်န္တဲ႔ အခ်ိန္ေတြ
ကိုေတာ႔ ေသာက္လိုက္ စားလိုက္ နဲ႔ သူတို႔ လုပ္ခ်င္ရာ လုပ္ေတာ႔တာပါပဲ၊
အလွဴခံ ရဲတင္းၿပီး ဖိနပ္ၿပတ္လို႔၊ သကၤန္းအေဟာင္းေလး ၀တ္ၿပီး ၀တ္စရာ သကၤန္းမရွိလို႔၊ စာအုပ္၀ယ္ရ
မွာမို႔ ၀တၳဳေငြ အလွဴခံပါတယ္၊ မနက္ပိုင္း ၁၁ နာရီ ခြဲေလာက္မွာ ေန႔လည္စာ မဘုန္းရေသးလို႔ ေန႔ဆြမ္းတထပ္စာ ၁၅၀၀ ေလာက္ အလွဴခံပါတယ္ ဆြမ္းခံဖို႔ အခ်ိန္ေႏွာင္းေနေလဟန္ - ဆိုတာမ်ိဳးက မႀကာမႀကာ  ႀကဳံေနႀကရပါတယ္၊

ဒီတေယာက္က ေစတနာမပါပဲ အားနာနာ နဲ႔ လွဴလိုက္လို႔ ေက်ာင္းၿပန္မယ္ မထင္ပါနဲ႔ ၊ ေနာက္တေယာက္ကို အလွဴခံေတာ႔တာပဲ။ ငယ္ၿဖဴ သံဃာေတြ က ၀ိနည္းကို ေႀကာက္လို႔ ေတာင္းရမ္း အလွဴခံဖို႔ ေတာ္ေတာ္ ၀န္ေလးႀကပါတယ္၊ ကိုယ္႔ကို ပစၥည္းေလးပါး လိုရာ မိန္႔ပါဘုရား လို႔ ဖိတ္မာန္ထားသူကိုေတာင္ အလွဴခံဖို႔ ၀န္ေလးတတ္ႀကတယ္၊ သူူတို႔က ႀကီးမွ ၀တ္လာၿပီး ၀ိနည္းကို နားမလည္ႀကပဲ ဒီလို အလွဴခံ ေသာင္းက်န္းေနႀကေတာ႔ သာသနာႀကည္ညိဳသူ ဒကာ ဒကာမေတြမွာ အႀကည္ညိဳ ပ်က္ရပါတယ္၊ ယခု ၿမန္မာၿပည္မွာ အဲဒါေတြ ေပၚၿပဴလာၿဖစ္ၿပီး ေသာင္းက်န္းေနတယ္၊ 

ဒါေတြကလဲ သာသနာ ပ်က္စီး ဆုတ္ယုတ္ေႀကာင္း တခ်က္ပါ၊ ထူးၿခားတာက ၿမန္မာနိုင္ငံ မပါပဲ သီဟိုဠ္အပါအ၀င္ ဗုဒၶဘာသာနိုင္ငံေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားမွာ ဒုလႅဘရဟန္းႀကီးမ်ား တခဏၿဖစ္ေစ တစ္ဘ၀လုံးၿဖစ္ေစ သာသနာ႔ေဘာင္၀င္ေရာက္ေသာ ဓေလ႔မ်ား လုံး၀ မရွိဘူး လို႔ ႀကားမိပါတယ္။

ေနာက္တခ်က္က ငယ္ငယ္ကတည္းက သာသနာ႔ေဘာင္ေရာက္ေနတဲ႔ ကိုရင္ငယ္ ဦးဇင္းငယ္ေတြ ေရွ႔မွာ သူတို႔ကိုယ္တိုင္ လူ႔၀တ္ေႀကာင္ ဘ၀က ဘယ္လို ဘယ္လို ရွဳတ္ခဲ႔တာ၊ ေပြခဲ႔တာ၊ စတဲ႔ စတဲ႔ ကာမဂုဏ္နဲ႔ ပက္သက္တဲ႔ စကားေတြ အေတြ႔အႀကဳံေတြကို ၿမိန္ေရ ယွက္ေရ ေၿပာၿပေလ႔ရွိႀကတယ္၊ တခ်ိဳ႕လဲ ခပ္ႀကြားႀကြားေလး ဘ၀င္ေလဟပ္ၿပီး ဘယ္လို စြံခဲ႔တာ ဘာညာေပါ႔ေလ၊ဒီမွာတင္ ပုထုဇဥ္လဲ ၿဖစ္ၿပန္ ၊ ေသြးသား တက္ႀကြခ်ိန္ ၿဖစ္ေနတဲ႔ ကိုရင္ငယ္ ဦးဇင္းငယ္ေတြမွာ သာသနာမွာ မေပ်ာ္ပိုက္ေတာ႔ပါဘူး ၊ မဂၤလသုတၱံက စကားနဲ႔ ဆို အေသ၀နာ စ ဗာလာနံ၊ ပါပမိတၱ သံသဂၢ - မေကာင္းမွဳ႕ အားေပးတဲ႔ မိတ္ေဆြေတြနဲ႔ ေနေတာ႔ မေကာင္းတဲ႔ စိတ္ေတြ ေပၚလာတာ ေပါ႔၊ ပတ္၀န္းက်င္ မေကာင္း
တာနဲ႔ ေပါင္းမိေတာ႔လဲ သံဃာေတြ ပ်က္ဆီးၿပီး ေမ်ာႀကရတာပဲ။

ဒီလို ဒီလို သာသနာဖ်က္ ရဟန္းေတြကိုလဲ စနစ္တက် ဖယ္ရွားၿပီး အက်င္႔ ပဋိပတ္ နဲ႔ ပ၇ဟိတ တခုခု လုပ္ေနသူမွသာ သာသနာမွ ဆက္လက္ေနထိုင္ခြင္႔ ၿပဳၿပီး လက္ခံသင္႔ပါတယ္၊

၃။ သီဟိုဠ္ ရဟန္းမ်ား ေလာကအတြက္ အေရးပါႀကပုံ --

နံပါတ္သုံးအခ်က္က သီဟိုဠ္ သာသနာနဲ႔ ႏွိုင္းယွဥ္ႀကည္႔မိပါတယ္၊ တိုက္ဆိုင္တာက ကို၀ိမုတိၱသုခ အႀကံေပးထားသလိုမ်ိဳး ပညာေရးစနစ္ကို က်င္႔သုံးထားေတာ႔ ဒီနိုင္ငံကသံဃာေတာ္ေတြဟာ လူမထြက္ခင္ကတည္းက လူေတြရဲ႕ စာသင္ေက်ာင္း ပညာေရးစနစ္ေတြမွာ ၀င္ေရာက္ေနရာယူၿပီး စာသင္ေပးေနႀကပါတယ္၊ လခ ကိုလဲ လူေတြလို အၿပည္႔အ၀ ခံစားေစပါတယ္၊ တကယ္လို႔ မေပ်ာ္ပိုက္ဘူး လူထြက္မယ္ ဆိုရင္လဲ စာသင္တဲ႔ အလုပ္ကို ဆက္လက္ လုပ္ကိုင္ၿပီး ဣေၿႏၵရရ Run နိုင္ပါတယ္၊ ဘယ္လုိ လူေတြကမွ အထင္မေသးရဲပါဘူး၊

သက္ေသအေနနဲ႔ ယခု စာေရးသူတို႔ တက္ေရာက္ေနတဲ႔ သီရိလကၤာနုိင္ငံ Kelaniya University က လက္ရွိ အုပ္ခ်ဳပ္ေနသူ ပေရာ္ဖက္ဆာႀကီး Dr. Sumanapala ဆိုရင္ ဦးဇင္းလူထြက္တေယာက္လို႔ သိရတယ္၊ သာသနာ႔ေဘာင္ကေန ထြက္အၿပီးမွာ အဂၤလန္နိုင္ငံ မွာ ဘြဲ႕ယူၿပီး အခုခ်ိန္မွာေတာ႔ တကၠသိုလ္မွာ ဆရာတဆူ လုပ္ေနတာေပါ႔၊

ေၿပာလိုတာက ပညာေရးက႑ မတူၿခားနားတဲ႔ အတြက္ ဘယ္လို လူမွဳ႕ပတ္၀န္းက်င္ကို ေရာက္ေနသည္
ၿဖစ္ေစ အတၱအတြက္ ပရအတြက္ကို လူ၀တ္ေႀကာင္ေသာ သကၤန္း၀တ္ေသာ ေတြးေနစရာ ဂရုစိုက္ေနစရာ မလိုပဲ ဘ၀ကို ဣေၿႏၵရရ တည္တည္ၿငိမ္ၿငိမ္ ၿဖတ္သန္း ရပ္တည္ေနနိုင္ႀကပါတယ္၊

အခ်ဳပ္ဆုိရေသာ္ ၿမန္မာနိုင္ငံ ရဟန္းေတာ္မ်ား ပညာေရးက႑အား ၿပဳၿပင္ေၿပာင္းလဲဖို႔ လက္ခံေက်နပ္
ပါသည္၊ လက္ရွိအခ်ိန္မွာေတာ႔ ကိုယ္ရည္ရြယ္ရာ ယုံႀကည္ခ်က္အတိုင္း ဆက္ေလ်ာက္ရုံမွ တပါး အၿခားမရွိပါေပ။

စာေရးသူလဲ သာသနာေတာ္ ေရရွည္ ရပ္တည္နိုင္ဖို႔ ေစတနာစကားေၿပာမိတာ ဆိုေတာ႔ မသင္႔ေလ်ာ္တာေတြ၊ သာသနာညိဳးႏြမ္းစရာ စကားေတြ ေရးမိ သုံးမိတယ္ ဆိုရင္ ေမတၱာေရွ႕ထား ခြင္႔လႊတ္နားလည္ေပးႀကပါကုန္ -- လို႔ ေတာင္းပန္ရင္း နိဂုံးခ်ဳပ္လိုက္ပါတယ္။

ဒီလိုလုပ္လိုက္ရင္ ေကာင္းမလား ပို႔စ္ကို ဖတ္ႀကည္႔ၿပီးမွ ဆက္စပ္ၿပီး သေဘာေပါက္နို္င္ပါလိမ္႔မယ္၊ ဒါေႀကာင္႔ မူရင္းပို႔စ္ကို အရင္ ဖတ္ေစခ်င္ပါတယ္။