ဘ၀ၾကမ္းၾကမ္း ခရီးလမ္း

၁၉၈၈ ခုႏွစ္က ျဖစ္ခဲ့ေသာ အေရးအခင္း ကာလအတြင္း ေတြ႔ၾကံဳခဲ့ရသည္ကိုလည္း ဤအရွင္သည္ မွတ္မွတ္ထင္ထင္ ရွိေနသည္။
ထိုစဥ္က ဤအရွင္သည္ ေျမာက္ဦးၿမိဳ႕၊ ရတနာမာန္ေအာင္ ေက်ာင္းမွာ သီတင္းသံုးေနသည္။ ဤအရွင္၏ ေက်ာင္းအနီးရွိ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္း တစ္ေက်ာင္းမွ ဘုန္းႀကီးတစ္ပါးက ဤအရွင္ကို ဆႏၵျပပြဲ လုိက္ပါဖို႔၊ တရားေဟာဖို႔ လာေခၚသည္။
ဤအရွင္က လူၾကားထဲမွာ စကားေျပာရတာကို ေၾကာက္သည္။ ေနာက္ၿပီး ဤအရွင္က ေလာကီလူတုိ႔၏ ဓေလ့စရိုက္ သဘာ၀ကို သိပ္နားမလည္။
လူၾကားထဲ စကားမေျပာတတ္။ ဆႏၵျပပြဲမွာ ေျပာရမွာက ႏိုင္ငံေရးစကား၊ ႏိုင္ငံေရးလည္း ဤအရွင္ နားမလည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ဤအရွင္က ျငင္းလိုက္၏။
သံုးရက္တိတိ ထုိဘုန္းႀကီးက လာေခၚသည္။
“ကိုယ္ေတာ့မွာ ဒကာ၊ ဒကာမေတြ အမ်ားႀကီး ရွိတယ္။ ေနာက္ခံအား ေကာင္းတယ္ လုိက္ခဲ့ပါ” ဟု ေခၚသည္။ ဤအရွင္က မလိုက္။
“တပည့္ေတာ္ မလိုက္လို႔ ဒကာ၊ ဒကာမေတြ လာမၾကည္ညိဳေတာ့ဘူး ဆိုရင္လည္း တပည့္ေတာ္ ဒီေနရာက ထြက္သြားရံုပါပဲ ဘုရား” ဟုေျပာလိုက္ေတာ့ ထိုဘုန္းႀကီးလည္း လာမေခၚေတာ့။

ထိုစဥ္က ဤအရွင္ ေက်ာင္းတြင္ တရားအားထုတ္ရန္ ေရာက္ေနၾကေသာ ဒကာ၊ ဒကာမ ႏွစ္ဆယ္ အစိတ္ခန္႔ ရွိေနသည္။ ထိုဒကာ၊ ဒကာမကိုအေၾကာင္းျပဳ၍ ျဖစ္မည္။
“ရတနာမာန္ေအာင္ ဘုန္းႀကီး သပိတ္ေမွာက္ဖို႔ ကိစၥ လူသူ စုရံုးေနတယ္” ဟု ရဲစခန္းသြားတိုင္ေၾကာင္း သိရသည္။ည ၇-နာရီေလာက္မွာ ရဲစခန္းက စခန္းမွဴးႏွင့္ ရဲေတြ ေရာက္လာၾကသည္။
“လူေတြကို စုရံုးၿပီး သပိတ္ေမွာက္ဖို႔ ႀကိဳးစားေနတယ္ ဆိုတာ မွန္ပါသလား” တဲ့။ ဤအရွင္ကို စစ္ေမးသည္။
ဤအရွင္က မမွန္ေၾကာင္း၊ ႏိုင္ငံေရးကို စိတ္မ၀င္စားေၾကာင္း၊ ဘုန္းႀကီးသိတာက တရားထိုင္မယ္၊ တရားျပမယ္၊ တရားေဟာမယ္၊
အဲဒါကိုပဲ သိေၾကာင္း၊ အဲဒါကိုပဲ လုပ္ေနေၾကာင္း ေျပာလိုက္သည္။ ရဲေတြလည္း ေတြေတြေ၀ေ၀ ျဖစ္သြားသည္။ သို႔ေသာ္ ျပန္ေတာ့ ျပန္သြားၾကသည္။

ေနာက္တစ္ပတ္ခန္႔ အၾကာတြင္ စစ္သားေတြ ေက်ာင္းကို လာ၀ိုင္းသည္။ “သူပန္ေတြ ေရာက္ေနေၾကာင္း သတင္းရလို႔တဲ့”။
ဤအရွင္က အေျခအေနမွန္ကို ရွင္းျပလိုက္သည္။ သူတို႔လည္း လွည့္ျပန္သြားၾကသည္။ ဤမွ်ႏွင့္ ကိစၥက မၿပီးေသး၊ ေနာက္သံုးရက္ခန္႔အၾကာည ၈-နာရီ ခန္႔တြင္ ရဲႏွင့္စစ္တပ္ ေက်ာင္းကို
လာ၀ိုင္းၾကျပန္သည္။ ဤအရွင္က တရားထိုင္သည့္ ဂူထဲမွအထြက္ သူတို႔ႏွင့္ တိုးသည္။ ဗိုလ္ႀကီး ဆိုသူက-
“ရတနာမာန္ေအာင္ ဆရာေတာ္လား” ဟု ေမးသည္။
“ဟုတ္ပါတယ္ ဒကာႀကီး”
“အရွင္ဘုရားကို သူပုန္ေတြနဲ႔ ဆက္သြယ္တယ္၊ သပိတ္ေမွာက္ဖို႔ လူေတြကို စည္းရံုးေနတယ္လို႔ သတင္းရလို႔ လာတာပါဘုရား”
ဤအရွင္က-
“ဒကာႀကီးတို႔ ဒီကိုလာတာ သံုးခါရွိၿပီ၊ ဒကာႀကီးတို႔ ထင္ထားသလို၊ သတင္း ရထားသလို မဟုတ္ပါဘူး၊ အခု ဦးပဥၨင္း တရားထိုင္ၿပီးလို႔ ထြက္လာတာပါ။

ဂူထဲလည္း ဒကာႀကီးတို႔ ရွာေဖြႏိုင္တယ္၊ ဦးပဥၨင္း ေက်ာင္းကိုလည္း ဒကာႀကီးတုိ႔ ရွာေဖြႏိုင္တယ္၊ ရွိတဲ့ ဒကာ၊ ဒကာမေတြကိုလည္း ေမးျမန္းစစ္ေဆးသြားၾကပါ၊ ဦးပဥၨင္းဟာ ႏိုင္ငံေရးလည္း

နားမလည္ဘူး၊ ကိုယ္နားမလည္တဲ့ အလုပ္ကိုလည္း ၀င္မလုပ္ဘူး၊ ဦးပဥၨင္း အလုပ္က တရားထိုင္မယ္၊

ဒကာ ဒကာမေတြလာရင္ တရားေဟာမယ္၊ တရားျပမယ္၊ ဒီအလုပ္ကလြဲၿပီး ဦးပဥၨင္း ဘာမွ မလုပ္တတ္ဘူး၊ လုပ္လည္း မလုပ္ဘူး” ဟူ၍ေျပာလိုက္ေလသည္။

ဗိုလ္ႀကီး ျဖစ္သူလည္း သံသယ ရွင္းသြားပံုရသည္။ ေက်ာင္း၀င္း၊ ေက်ာင္းျပင္ စစ္ေဆးရွာေဖြကာ ျပန္ထြက္သြားသည္။ သည့္ေနာက္ ဆႏၵျပရန္လာေခၚေသာ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းဘက္ရွိရာ ထြက္သြားၾကသည္။
ေနာက္က်မွ သိရသည္မွာ ထိုဘုန္းႀကီးကို သပိတ္ ေခါင္းေဆာင္မွန္း သိသြားသျဖင့္
ထုိဘုန္းႀကီးလည္း ထြက္ေျပး တိမ္းေရွာင္သြားသည္ဟု သိရသည္။

တျခား ဘုန္းေတာ္ႀကီး တစ္ပါးကိုလည္း အာရံုထဲ ျမင္ေယာင္လာသည္။ ဤအရွင္တို႔ ေက်ာင္းနားမွာ ရွိသည့္ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းမွ ဘုန္းႀကီး ျဖစ္သည္။
ဤအရွင္ ဆြမ္းခံႂကြသည့္အခါ သူ႔ေက်ာင္းေရွ႕မွ ျဖတ္သြားရသည္။ တစ္ေန႔မွာ ထိုဘုန္းႀကီးက “ေဟ့- ေဂါတမေလး” ဟု လွမ္းေခၚသည္။ ဤအရွင္က
လွည့္အၾကည့္-
ပရိတ္တရားနာ တစ္ခုတြင္ ထိုဘုန္းႀကီးႏွင့္ ဤအရွင္ ဆံုရသည္။ ထိုဘုန္းႀကီးက ဤအရွင္အား “ဘာျဖစ္လို႔ သာသနာေတာ္ကို ဖ်က္ေနတာလဲ” ဟုေမးသည္။
ဤအရွင္သည္ မိမိထက္ အသက္လည္းႀကီး၊ ၀ါလည္းႀကီးေသာ ဆရာေတာ္ပင္ ျဖစ္၍ ရိုေသစြာပင္ “တပည့္ေတာ္ သာသနာ မဖ်က္ရပါဘုရား” ဟုေလွ်ာက္သည္။
ထိုအခါ ဘုန္းႀကီးက-
“ဖ်က္ေနတာေပါ့ဟ၊ ဘာျဖစ္လုိ႔ ၀ါတြင္း ရဟန္းခံ ရွင္ျပဳ ေပးရတာလဲ၊ ၀ါတြင္းမွာ ငွက္ေတာင္ အသိုက္မတင္ဘူး ကိုယ္ေတာ္” ဟုေျပာသည္။
ဤအရွင္က-
“ဆရာေတာ္ဘုရား တပည့္္ေတာ္ ရဟန္းခံ ရွင္ျပဳေပးတာ ကုသိုလ္လုပ္တာပါ ဘုရား၊ တပည့္ေတာ္ေမြးေန႔ အထိမ္းအမွတ္အျဖစ္ ရဟန္းခံ ရွင္ျပဳ ကုသိုလ္လုပ္တာပါ” ဟု ျပန္ေလွ်ာက္လိုက္သည္။

ထိုကိစၥကို ဤအရွင္သည္ ေမ့ေမ့ေပ်ာက္ေပ်ာက္ ထားလိုက္သည္။ ေနာက္ပိုင္း၌ ထိုဘုန္းႀကီးကို မေတြ႔ရေတာ့။ ဟုတ္ မဟုတ္ေတာ့ မသိ၊ မာတုဂါမတစ္ဦးႏွင့္ လူထြက္သြားသလိုလို ၾကားလိုက္ရသည္။

အမွန္ ၀န္ခံရလွ်င္ ဤအရွင္ ျဖတ္သန္းခဲ့ရသည့္ ခရီးက ၾကမ္းတမ္းလွသည္။ သို႔ေသာ္ အခက္အခဲမ်ားေလ ပါရမီျပည့္ေလဟု သေဘာပိုက္ကာ အဆိုးေလာကဓံမွန္သမွ်ကို ၾကံ့ၾကံ့ခံခဲ့သည္။

အိႏၵိယႏိုင္ငံ၊ ဒုကၠရစရိယေတာင္မွာ ဤအရွင္ (၁၁) လၾကာ တရား အားထုတ္ဖူးသည္။ ေတာင္ထိပ္ေပၚတက္ၿပီး ဤအရွင္ တရားအားထုတ္ေနစဥ္ ထူးထူးျခားျခား ၿပိတၱာႀကီး တစ္ေကာင္ကိုေတြ႔ရဖူးသည္။ သူမထြက္လာမီ ေရွးဦးစြာ ေက်ာက္ေတာင္ႀကီး ေအာက္ထဲမွ အသံႀကီးတစ္သံ ၾကားရသည္။ 

ထိုအသံႀကီးသည္တျဖည္းျဖည္း အျပင္ကို ထြက္လာၿပီးၾကည့္လိုက္သည့္အခါ ၿပိတၱာႀကီးတစ္ေကာင္ 

ေက်ာက္ေတာင္ကို ေဖာက္ထြက္လာေနျခင္း ျဖစ္သည္။ ပံုသဏၭာန္ကေခါင္းမွာ ဒူးရင္းသီး ဆူးလိုမ်ိဳးေတြႏွင့္ ျဖစ္သည္။ သူ႔ကိုယ္က တီေကာင္လိုေပ်ာ့စိစိႀကီး ျဖစ္သည္။ တီေကာင္ေတြ ကလည္း တစ္ကိုယ္လံုးကို ထိုးေနသည္။
“ရဟန္းႀကီး၊ ငါက ဘုရားရွင္ လက္ထက္ေတာ္က လယ္သူေ႒း ျဖစ္ခဲ့ဖူးတယ္၊ ဘုရား ၀တၱကေျမကို တစ္လံေလာက္ ေက်ာက္တိုင္စိုက္ၿပီး ခိုးယူခဲ့မိလို႔ ယခုလိုေက်ာက္ၿပိတၱာ ျဖစ္ေနရတာပါ” 
 ဟု ေျပာသံကိုလည္း ၾကားမိသည္။ ေမတၱာပို႔ၿပီး အမွ်ေ၀ျခင္း မျပဳမီမွာပင္ ေက်ာက္ေတာင္ထဲ ျပန္၀င္သြားသည္။
ဤအရွင္သည္ “ႏွလံုးသြင္းမွား၊ အပါယ္သြား၊ ႏွလံုးသြင္းမွန္၊ နိဗၺာန္စံ” ဟူေသာ စကားကို သတိရလိုက္သည္။
“လူတစ္သိန္း ေသလို႔ လူတစ္ေယာက္ ျပန္ျဖစ္ဖို႔ ခဲယဥ္းသလို၊ နတ္တစ္သိန္း ေသလို႔ နတ္တစ္ေယာက္ ျပန္ျဖစ္ဖို႔ ပို၍ ခက္ခဲသည္” ဟူေသာ စကားရွိသည္ မဟုတ္ေလာ။
မေျပာမျဖစ္ ေျပာခ်င္သည့္ အေၾကာင္းတစ္ခု ကိုလည္း တင္ျပလိုပါေသးသည္။ အျခားမဟုတ္၊ မာရ္နတ္၏ သမီးမ်ား ျဖစ္ၾကေသာ တဏွာ၊ ကရတိ၊ ရဂါ နတ္သမီး
သံုးပါးတုိ႔၏ အသင္း၀င္ မာတုဂါမမ်ားႏွင့္လည္း ၾကံဳရ၏။
ဤအရွင္မွာ ဓမၼရွိ၏။
သူတို႔က အဓမၼႏွင့္ တိုက္၏။
အဓမၼကို ဓမၼႏွင့္ ဤအရွင္သည္ ေအာင္ႏိုင္ခဲ့ပါ၏။

ဗာရာဏသီ မိဂဒါ၀ုန္မွာ သီတင္းသုံးခဲ့စဥ္က ျဖစ္သည္။
မွတ္မွတ္ရရ နႏၵိယသူႂကြယ္ ေက်ာင္းပ်က္ေနရာမွာ တရား အားထုတ္ေနစဥ္ ျဖစ္သည္။ ဤအရွင္ ရွိရာသို႔ မာတုဂါမသည္ ေရာက္လာ၏။ ရဲတင္းလွ၏။
ျဖားေယာင္းမႈကလည္း ရိုင္းလွ၏။
ဤအရွင္သည္ တရား အာရံုကိုသာ စူးစိုက္၍ ထားလိုက္၏။ ထို မာတုဂါမသည္ ေရွ႕မတိုးေတာ့ဘဲ တန္႔သြား၏။ ၿပီးေတာ့ တေစၦသရဲကုိ ေတြ႔သလိုလို
ေနာက္ျပန္လွည့္၍ ေျပးသြား၏။
အဓမၼကို ဓမၼျဖင့္ ေအာင္ျမင္ခဲ့ျခင္း အတြက္ ဤအရွင္သည္ ေက်နပ္လွသည္။

ေၿမာက္ဦးဆရာေတာ္၏ အေတြ႔အႀကဳံမ်ားကို ဤေနရာမွ ၿပန္လည္ႀကည္ညိဳေဖာ္ၿပပါသည္။