ဗုဒၶဘာသာ ျမန္မာလူမ်ိဳးမ်ားသည္ ရတနာသံုးပါးကို ၾကည္ညိဳေလးစားဦးခိုက္ၾကေသာ္လည္း ကံ ကံ၏ အက်ိဳးကိုယုံႀကည္မွဳ႕ႏွင့္ ပတ္သက္၍ အားနည္းေနသည္ကို ေတြ႕ရေပသည္။ဗုဒၶျမတ္စြာ ဘုရားရွင္သည္ေကာင္းတာလုပ္ ေကာင္းက်ိဳးေပးမည္၊မေကာင္းတာလုပ္မေကာင္းက်ိဳးမ်ား ရမည္ဟူ၍ ေဟာၾကားေတာ္မူခဲ႔ပါသည္။မိမိ၏ကံသာလွ်င္မိမိ၏ကိုယ္ပိုင္ပစၥည္း၊ကိုယ္ပိုင္ဥစၥာမ်ားျဖစ္သည္။ေကာင္းက်ိဳး၊ဆိုးက်ိဳးတို႕သည္ကံတရားေပၚ၌သာတည္ေလသည္ဟူ၍ျမတ္စြာဘုရားရွင္၏ေဒသနာေတာ္မ်ားရွိခဲ့သည္။
သို႕ေသာ္.''ဟာမင္းတို႕ကတတ္လည္းတတ္ႏိုင္ရဲ႕သားနဲ႕၊ပိုက္ဆံလည္းရွိသားနဲ႕ ဘာလုိ႕ ဒီနာေရး ကူညီမႈအသင္းကိုမွသြားၿပီးအကူအညီေတာင္းရတာလဲ''ဘာျဖစ္လို႕ ကိုယ္ပိုင္ အေခါင္း (Coffin) နဲ႕ မီး မသၿဂိဳလ္တာလဲ''စသည္...စသည္စကားသံမ်ား၊ တီးတိုး သံမ်ားသည္ ကြၽန္ေတာ့္ အေဒၚဝမ္းကြဲေတာ္ သူ၏နာေရးကိစၥတြင္အေဒၚ၏ သားျဖစ္သူ၊ ကြၽန္ေတာ္၏ ညီဝမ္းကြဲအား သူတို႕၏ ပတ္ဝန္းက်င္ အသိုင္းအဝိုင္းတစ္ခ်ိဳ႕မွ ေျပာၾကားလိုက္ေသာ စကားရပ္မ်ားပင္ ျဖစ္ေတာ့သည္။ ကြၽန္ေတာ္၏
ညီဝမ္းကြဲမွ ကြၽန္ေတာ့္အား ျပန္လည္၍ ပူေဆြးေသာက အပူမီးမ်ားထဲမွ အားယူကာ တီးတိုး
ျပန္လည္ေျပာျပ၍ကြၽန္ေတာ္သိလိုက္ရျခင္းပင္။
ဤတြင္ကြၽန္ေတာ့္တြင္ရွင္းျပရန္တာဝန္ရွိလာသည္။ကြၽန္ေတာ့္ကိုယ္ပိုင္ဉာဏ္၊ကိုယ္ပိုင္အသိႏွင့္ရွင္းျပသည္ထက္ကြၽန္ေတာ္တို႕၏ေခါင္းေဆာင္ႀကီးျဖစ္ေသာ၊ကြၽန္ေတာ္တို႕ၾကည္ညိဳေလးစားေသာမႏၲေလး ၿဗဟၼစုိရ္ေက်ာင္းတိုက္ဆရာေတာ္ႀကီး မဟာဓမၼကထိက ဗဟုဇန ဟိတဓရ ဘဒၵႏၲတိကၡ ေဟာၾကားခဲ့ေသာ ယသ သတို႕သားတရားေတာ္ထဲမွ လူမ်ား အယူသီး ပံုမ်ား၊ အစြဲႀကီးပံုမ်ား၊ တလြဲ ဆံပင္ေကာင္းမႈမ်ားကိုထုတ္ႏႈတ္ရွင္းျပပါမည္။
ဆရာေတာ္ႀကီးသည္ ဤယသ သတို႕သား အရဟတၱဖိုလ္တည္ခန္း တရားေတာ္ကို အမ်ိဳး၊ ဘာသာ ၊
သာသနာ အတြက္ ေဟာၾကား ျခင္းပင္ျဖစ္သည္။ ဗုဒၶဘာသာ ျမန္မာ လူမ်ိဳးမ်ားသည္ ရတနာ
သံုးပါးကို ၾကည္ညိဳ ေလးစား ဦးခိုက္ၾကေသာ္လည္း ကံႏွင့္ ပတ္သက္၍ ယံုၾကည္မႈ
အားနည္း မႈမ်ားကို ေတြ႕ရသည္။ ဗုဒၶျမတ္စြာ ဘုရားရွင္သည္ ေကာင္းတာလုပ္
ေကာင္းက်ိဳး ေပးမည္၊ မေကာင္းတာ လုပ္ မေကာင္းက်ိဳးမ်ား ရမည္ ဟူ၍ ေဟာၾကား
ခဲ့ေတာ္မူသည္။ မိမိ၏ ကံသာလွ်င္ မိမိ၏ ကိုယ္ပိုင္ ပစၥည္း၊ ကိုယ္ပိုင္ဥစၥာမ်ားျဖစ္သည္။ ေကာင္းက်ိဳး၊ ဆိုးက်ိဳး တို႕သည္ ကံတရား ေပၚ၌သာ တည္ ေလသည္ ဟူ၍ျမတ္စြာ ဘုရားရွင္၏ ေဒသနာ ေတာ္မ်ားရွိခဲ့သည္။
သို႕ေသာ္ လူအမ်ားစုသည္ နာေရး ကိစၥမ်ားတြင္ အယူသီး ၾကသည္။ နာေရး ကိစၥေၾကာင့္
စီးပြား ပ်က္တယ္၊ လူေသ တတ္တယ္၊ ထိခိုက္ နစ္နာမယ္၊ ပ်က္စီး ဆံုး႐ႈံး တတ္တယ္၊
နိမိတ္မေကာင္းမႈေတြျဖစ္ေစတယ္စသည္စသည္ျဖင့္ဘိုးေဘးဘီဘင္လက္ထက္ကတည္းက အယူ သီးမႈမ်ား၊အ႐ိုးစြဲမႈမ်ား၊အမွားစြဲမ်ားရွင္သန္လာခဲ့သည္။
ယေန႕ေခတ္ လူ ေတာ္ေတာ္ မ်ားမ်ားသည္ အဆင္း၊ အနံ႕၊ အသံ၊ အရသာ၊ အေတြ႕အထိ ဟူေသာ
အာ႐ံု ငါးပါးထဲတြင္ နစ္မြန္း ေနၾကကာ မိမိကိုယ္ကို မိမိတို႕ သုဘ (သို႕မဟုတ္)
မဂၤလာဟု ထင္ေန ၾကသည္။ ျမင္ေနၾကသည္။ အမွန္ စစ္စစ္ ရွင္သူ၊ ေသသူတို႕ အားလံုးသည္
အသုဘ(သို႕မဟုတ္)အမဂၤလာမ်ားသာျဖစ္ေတာ့သည္။အဘယ္ေၾကာင့္ဆိုေသာ္မိမိတို႕အားလံုးေရမခ်ိဳးဘဲႏွင့္ရက္ေပါင္း(ႏွစ္ဆယ္)ခန္႕ေနၾကည့္ေသာ္မိမိတို႕ခႏၶာမွအပုပ္နံ႕မ်ားတေထာင္းေထာင္းထြက္ေနေတာ့မည္။႐ုပ္တရား၊နာမ္တရားအားလံုးသည္အသုဘခ်ည္းပင္ၿဖစ္ေတာ့သည္။မည္သည့္အရာမွတည္ျမဲမႈကိုမေဆာင္ႏိုင္ေခ်။
ျမတ္စြာဘုရားရွင္သည္ လူမ်ား ၉၆ ပါးေသာ ေရာဂါ ျဖစ္ပြားရျခင္းႏွင့္ ပတ္သက္၍
ေရွးယခင္ကာလကမၻာဦးစကာလတြင္လိုခ်င္တပ္မက္မႈေၾကာင့္ျဖစ္ေပၚေသာေရာဂါ၊ဆာေလာင္မြတ္သိပ္ျခင္းေၾကာင့္ျဖစ္ေပၚေသာေရာဂါ၊အိုမင္းရင့္ေရာ္မႈေရာဂါဟူ၍သံုးမ်ိဳး သာရွိခဲ့သည္ဟူ၍ ေဟာၾကား ခဲ့သည္။ ဤတြင္မွ တိရစၧာန္မ်ားကိုသတ္ျဖတ္စားေသာက္ျခင္းမွ အစျပဳ၍ ေရာဂါ ၉၆ ပါးတို႕သည္ လူတို႕တြင္ျဖစ္ေပၚလာရေတာ့သည္။
ျမတ္စြာဘုရားသည္ လူမသာကို အိမ္ထဲသို႕၊ ရပ္ကြက္ထဲသို႕ သြင္းရာ၌ 'ခိုက္သည္' ဟူ၍
မေဟာၾကားခဲ့ပါ။ အမွန္စင္စစ္ တိရစၧာန္မသာ ( ဥပမာ-ၾကက္၊ ဝက္၊ ပုရစ္...) ကို
ဝမ္းဗိုက္အတြင္းသို႕ သြင္းမွသာ ခိုက္မည္ျဖစ္သည္။ ဒူလာ အေညာင္းေရာဂါသည္ သည္
ၾကက္သားစားၾကည့္၊ေသြးတိုးေရာဂါရွိလွ်င္ဝက္သားပုရစ္စားၾကည့္လွ်င္ေသသည္ အထိ ခိုက္မည္ ျဖစ္သည္။ဦးေႏွာက္ေသြးေၾကာျပတ္၍ေသသည္အထိခိုက္မည္ျဖစ္သည္။ ဤတြင္ ျမတ္စြာဘုရား၏ အယူႏွင့္လူအေတာ္မ်ားမ်ား၏အယူတို႕သည္ဆန္႕က်င္ဘက္ျဖစ္ေနေတာ့သည္။
ဆံုးပါးသြားတဲ့လူမသာကိုအိမ္ထဲမသြင္းေကာင္းဘူး၊အိမ္ေရွ႕ကမျဖတ္ရဘူး၊အိမ္ေပါက္ဝက မထုတ္ရဘူးဟူ၍အယူသီးမႈမ်ားႏွင့္႐ႈပ္ေထြးေနေတာ့သည္။ရြာအျပင္ဘက္တြင္ ေသလွ်င္ ရြာထဲ မသြင္းရဘူး၊အရပ္အျပင္ဘက္တြင္ေသလွ်င္အရပ္ထဲမသြင္း ေကာင္းဘူး။ သြင္းလွ်င္ ရြာ နာတယ္၊ အရပ္နာတယ္၊အိမ္သူအိမ္သားေတြခိုက္တယ္ ဟူ၍ မည္သည့္ က်မ္းဂန္တြင္မွ မပါရွိပါ။ သို႕ေသာ္ အားလံုးအားလံုးနီးပါးအယူသီးမႈကစိုးမိုးလႊမ္းျခံဳမႈကိုခံေနရသည္။
ဤသို႕ဆိုလွ်င္ မနက္တိုင္း မနက္တိုင္း အိမ္ရွင္မမ်ား ေစ်းမွ အျပန္ကို ၾကည့္လိုက္
ေစခ်င္သည္။ ျခင္းေတာင္းေလးႏွင့္ ေစ်းဝယ္ ၿပီး ျပန္လာ သည့္အခါတြင္ ေျခေထာက္ေလး
ႏွစ္ေခ်ာင္းကိုေစ်းျခင္းေတာင္းအတြင္းမွအေပၚေပၚေအာင္ဟင္းသီးဟင္းရြက္မ်ားကိုေအာက္မွ ခုကာ ျပန္လာပံုကို ေတြ႕ၾကရမည္ျဖစ္သည္။ ဤ ေျခေထာက္ကား ၾကက္၊ ဝက္ စသည့္
တိရစၧာန္၏ ေျခေထာက္ပင္။ ဤသို႕ေသာ ၾကက္၊ ဝက္၊ ဆိတ္၊ ငါး စသည့္ တိရစၧာန္
မသာေပါင္းစံုတို႕ကိုမိမိတို႕အိမ္တြင္းသို႕ဂုဏ္ယူဝင့္ႂကြားစြာသြင္းၾကသည္။အဆံုးစြန္ဆံုး ေႁမြ မသာ လည္းသြင္း၊ပုရစ္မသာလည္းသြင္း၊ဖားမသာလည္းသြင္းၾကေတာ့သည္။
'လူမသာေတာ့ မသြင္းဘူးတဲ့' လူေသလွ်င္ အိမ္ ေနာက္ေဘး သယ္သြား၊ ၿပီးရင္ တံစက္ၿမိတ္
ေရ လက္ျပန္ ေရႏွင့္ ေရခ်ိဳးေပး၊ ဆပ္ျပာတိုက္၊ ေရသုတ္၊ အဝတ္အစား ဝတ္ေပး၊ သနပ္ခါး
လိမ္း၊ဆံပင္ထံုးေပး၊ႏႈတ္ခမ္းနီ၊ပါးနီဆိုးေပး၊ႏွင္းဆီပန္းပန္ေပးႏွင့္စသည့္ျဖင့္ ေသသြားမွ ၾကင္နာျပ၊ ဂ႐ုစိုက္ျပေနၾကေတာ့သည္။အေလာင္းလွေအာင္လုပ္တာတဲ့၊ ျပံဳးျပံဳးေလး ေသမွ အေလာင္းလွတာတဲ့။ ေနာက္မွေခါင္းကဆံပင္ကိုျဖတ္ၿပီး ေျခေထာက္ ႏွစ္ေခ်ာင္းကို တုပ္ေတာ့သည္။ ဘာျဖစ္လို႕လဲ ေမး
ၾကည့္ေတာ့သူ႕ကိုအိမ္မွာႏွစ္ညေတာင္သိပ္ထားရဦးမွာတဲ့။ေသတာေတာင္အခ်ဳပ္အေႏွာင္ ခံရတဲ့ ဘဝ၊ အမွန္စင္စစ္တရားေလးေတြ႕ၿပီးျပံဳးျပံဳးေလးေသမွအေလာင္းလွမည္ျဖစ္သည္။
ယခုမူ ေစ်းမွ သယ္လာေသာ တိရစၧာန္ မသာမ်ားကို အိမ္ထဲသြင္း၊ မီးဖိုေခ်ာင္ထဲ သယ္၊
ေရေဆး၊ ဓားေသြး၊ ခုတ္ထစ္ ပိုင္းျဖတ္၍ ခ်က္ျပဳတ္၊ စားပြဲေပၚ တင္ကာ မိသားစု
ဝိုင္းဖြဲ႕ၿပီးစားေသာက္ၾကသည္မဟုတ္ပါလား၊အ႐ိုးကိုပင္ႏူးေနေအာင္လုပ္ၿပီးစားၾကသည္။ ပါးစက္ထဲ ညက္ညက္ေၾကေအာင္ဝါး၊မ်ိဳခ်၊ဝမ္းဗိုက္ထဲသို႕ေရာက္သြားေတာ့သည္။ဤေနရာတြင္လူ႕ဝမ္းဗိုက္သည္တိရစၧာန္တို႕၏သခ်ႋဳင္းပင္၊လူ႕ပါးစပ္သည္ တိရစၧာန္တို႕၏ မီးသၿဂႋဳလ္စက္ပင္ျဖစ္ေတာ့သည္။ တိရစၧာန္မသာက်ေတာ့ဝမ္းဗိုက္ထဲသို႕ထည့္ၿပီး လူမသာ က်ေတာ့ အိမ္ထဲသို႕ပင္ အသြင္းမခံမႈတို႔သည္
အဆိုးဝါးဆံုးေသာ အယူသီးမႈ။ မိစၧာဒိ႒ိ အယူဝါဒမွ ဆင္းသက္လာမႈပင္ ျဖစ္ေတာ့သည္။
ဆက္ရန္ - -
No comments:
Post a Comment